چکیده: تامین آب سالم، تبدیل به یکی از نگرانی های جدّی فراروی حیات بشر شده است. اکنون، رفع این نگرانی و عمل به الزامات توسعه پایدار، در کانون توجّهات دولت ها قرار دارد. در این راستا، حفاظت کمّی و کیفی از منابع آب ضرورت تام یافته و با توجّه به اینکه سهم اصلی تامین منابع آب، بر عهده منابع آب زیرزمینی است، طبعاً این ضرورت، برای منابع یادشده مضاعف می باشد. بحران آب در ایران ابعاد گسترده تری دارد و مواجهه با این چالش، مستلزم شناخت عوامل وقوع آن است تا بتوان نسبت به مهار و کاهش پیامدهای آن اقدام نمود. راهکارهای تجربه شده ای در جهان وجود دارد که باید با بومی سازی، به فوریت مورد اهتمام برنامه ریزان و مدیران ذیربط قرار گیرد. این سازوکارها معمولاً در سطوح محلّی، ملّی و جهانی مورد توجّه و اقدام قرار می گیرند. در این راستا، توجّه به این نکته کلیدی اهمیت فراوان دارد که هرچه از سرانه آب در کشور کاسته می شود باید حفاظت از کیفیت آب به ویژه در منابع زیرزمینی شدّت یابد و ابزار قانون و اعمال مقرّراتی فراتر از آنچه که تاکنون ساری و جاری بوده است، می تواند نقشی اساسی در دستیابی به هدف ایفا نماید.
)