چکیده با در نظر گرفتن نقش محوری آب در برنامه‌ریزی‌های توسعه کشور، مهار سیلاب‌ها و آب‌های جاری از طریق احداث سد و بندها همواره بعنوان یکی از اقدامات اساسی و زیربنایی که برای نیل به خود کفایی اقتصادی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، محسوب شده است. از طرفی اثرات مخرب ناشی از پروژه‌های مختلف مانند سدسازی در طی سه دهه گذشته سبب شده که محققین متعدد چهارچوب‌های مختلفی را که ابعاد لازم برای توسعه پایدار هستند، باهم ادغام کنند. بررسی و مدیریت ریسک اکولوژیکی علاوه بر به حداقل رساندن مخاطرات زیست‌محیطی پروژه‌ها عمرانی مانند سدسازی، یکی از فاکتورهای حائز اهمیت در دستیابی به قابلیت رقابت و کاهش هزینه‌های تولید و خدمات‌رسانی است. ازاین رو هدف از این پژوهش بررسی ریسک اکولوژیکی حوزه آبریز سد سیمره می‌باشد. در این راستا مرگ هزاران ماهی در آبان ماه 1390 به عنوان یک پیامد یک یا مجموعه‌ای از ریسک‌های اکولوژیکی بررسی شد، ازاین رو تلاش گردید، استرسورهای مرتبط برای رخداد چنین ریسکی تعیین شوند. با کمک نتایج آزمایشات اولیه، اکسیژن محلول در میان چندین احتمال، به عنوان استرسور اصلی در مرگ آبزیان انتخاب شد. سپس به بررسی منابع ایجاد استرسور پرداخته شد تا دلیل اولیه کاهش غلظت اکسیژن محلول در سد سیمره، تعیین شود، از میان چند فرضیه، فرضیه تجمع مواد آلی با میزان اکسیژن خواهی زیاد در کف مخزن طی لایه‌بندی حرارتی و پخشایش آن در زمان بازچرخش به عنوان عامل اصلی کاهش غلظت اکسیژن محلول در مخزن انتخاب شد.
)